Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008

#250. Montana Meth Ads

Σκληρή αλλά εξαιρετική σειρά διαφημιστικών κατά της νέας "ναρκωτικής πανδημίας", την μεθαμφεταμίνη.












































2 σχόλια:

Ιωάννης Πρωτονοτάριος είπε...

Αυτό που αποκόμισα προσωπικά είναι ότι όταν κάνεις μία φορά meth έχεις πάρει το τρένο χωρίς επιστροφή για την κόλαση. Σε σύντομο χρονικό διάστημα θα βγάλεις πληγές στο πρόσωπο και μετά θα αρχίσεις να κάνεις πεζοδρόμιο και να δέρνεις τη μάνα σου.

Εντάξει, καλές είναι. Πολύ επαγγελματική δουλειά, έντονα θριλλερική ατμόσφαιρα αλλά φαίνεται ότι έχουν γίνει διεκπαιρεωτικά.

Εξαιρετικές είναι οι διαφημίσεις του Λόττο! (Πετάει ο γάιδαρος;)

Από την άλλη βέβαια, αν σκεφτείς ποιοι είναι πίσω από όλες αυτές τις οργανώσεις (εκκλησίες, υπουργεία, μαμάδες κλπ.) τότε ναι, είναι όντως πολύ καλή δουλειά.

Όμως δράττομαι της ευκαιρίας αγαπητοί φίλοι να θέσω έναν καίριο προβληματισμό. Είδαμε και τα τελευταία γεγονότα με τη νεολαία και το συμπέρασμα είναι ένα. Όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, υπάρχει χάσμα γενεών. Όσο κι αν νοιώθουμε νέοι, απέχουμε πολύ από την τωρινή νέα γενιά. Οι έφηβοι έχουν τους δικούς τους κώδικες (κλισέ, το ξέρω). Μπορεί λοιπόν αυτές οι διαφημίσεις να θυμίζουν το "Ρέκβιεμ για ένα όνειρο" του Αρονόφσκι αλλά μην ξεχνάμε ότι έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Η γλώσσα αυτή τώρα πια είναι παρωχημένη. Σε μας μπορεί να αρέσει (γιατί αντιπαραβάλλουμε γελοίες ηθικοπλαστικές διαφημίσεις που βλέπαμε παλιά) αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί να συγκινήσει ιδιαίτερα έναν έφηβο, στον οποίο και υποτίθεται ότι απευθύνεται.

Tertuliano Máximo Afonso είπε...

@Πρωτονατόριε, συμφωνώ μαζί σου εξ αρχής. Μια διαφημιστική καμπάνια, σε οποιοδήποτε πρόβλημα και αν αφορά, αποτελεί κυρίως το ψυχολογικό άλλοθι της κοινωνίας, το "χάπι" της ότι κάτι έκανε για αυτό. Και αν το δούμε ακόμη πιο τραβηγμένα, τότε όσο πιο "πετυχημένη" είναι μια διαφημιστική εκστρατεία τόσο μεγαλύτερο είναι και αυτό το άλλοθι. Αφού δεν μπορεί δηλαδή (και κυρίως δεν θέλεί) να το εξαλείψει, ρίχνει στάχτη στα μάτια. Είτε αυτό είναι διαφημίσεις, είτε είναι έρανοι, είτε η Unisef, είτε τηλεμαραθώνιοι αγάπης, είτε η greenpeace...

Τώρα για την επικοινωνιακή γλώσσα που λές ναι, δυστυχώς, η πραγματικότητα που οι νέοι πια από πολύ νωρίς γνωρίζουν είναι πολύ πιο μακριά από την όποια σκηνοθετική μυθοπλασία μιας διαφήμισης με αποτέλεσμα να μην τους συγκινεί και να μην τους αγγίζει. Μάλλον θα συμφωνήσω μαζί σου πως χρειάζονται να "ευφερεθούν" νέοι κώδικες.
Ή τελικά να αποδεχτούμε ότι η πραγματικότητα έχει γίνει τόσο σκληρή και απτή σε όλους που δεν μπορεί πια να την φτάσει καμιά σκηνοθετική προσέγγιση.