#104. 1982, η σκοτεινιά μας..

το '82 η Αννούλα έλεγε:

Ανάμεσα σ'αυτούς τους εφιάλτες της πόλης, θα περπατούσες μαζί μου.

Και θα μιλούσαμε γι'αυτό με ιδεαλιστική βεβαιότητα .

Ότι δεν θα μας ξέσκιζε .

Θα κρατούσαμε τα κεφάλια πάνω απ'το μαυρισμένo νερό .

Όμως, δεν υπαρχει πια θέση για ιδανικά σ'αυτόν το μηχανιστικό χώρο.
Κι εσύ είσαι φεύγα τώρα ..

Μέσα από ένα βρώμικο παράθυρο που δεν μπορώ να κρατήσω καθαρό...
Μέσα από έναν τρικυμιώδη καπνό που καταπίνει τον ήλιο...
Δεν μπορώ να σε δω πουθενά... .. . .

Πιστεύεις ότι οι επιθυμίες μας καίνε ακόμα;;
Φαντάζομαι ότι αυτές ήταν που μας ξέσκισαν...

Πρέπει να υπάρχει πάθος !.
Πάθος για ζωή,
επιβίωση !
Κι αυτό σημαίνει αποχωρισμός.. . .
Ο καθένας έχει ένα όπλο για να σε χτυπήσει ,
να σε χτυπήσει όταν είσαι κάτω..!

Υπήρχαν πολλές άμυνες μεταξύ μας ..!
Αμφιβάλωντας συνέχεια -
\
Φοβούμενοι συνέχεια -
...
ότι σαν αυτούς τους αστικούς εφιαλτες ,..
θα μαυρίζαμε ο ένας του άλλου τον ουρανό...

Όταν προσπεράσαμε το μετρό, προσπαθήσαμε να αγνοήσουμε τη μοίρα μας
από γραμμένες σε ατέλειωτους τοίχους απειλές..
Αδικαιολόγητα εγκλήματα που μεταφέρονται με πνιγμένες κραυγές..

Θα περπατήσεις μαζί μου σ'αυτήν την καταρρακτώδη βροχή;

Που μπερδευόταν με τα δάκρυά μας και στέγνωνε με τις ελπιδες μας;..
που αφήσαμε πισω ...;



Βρέχει ακόμα πιο δυνατά τώρα


...

κι αν σας έριξε η δεκαετία του '80 (εμένα με ριχνει ΠΑΝΤΑ κι ας λέει ο Πανούσης), ακούστε την hardfloor Goa (psychedelic) εκδοχή του '90 (δυστυχώς μόνο ήχος) των ισραηλιτών φίλων Total Eclipse (οι βορειοελλαδίτες θα τους ξέρουν σίγουρα από τα πάρτυ στο Χολομώντα). Χαιρετώ τα "συντρόφια" και επανέρχομαι δριμύτερος (τι ωραία λέξη! μου αρέσουν οι λέξεις που τελειώνουν σε -υς, όπως βότρυς, πέλεκυς, δρυς ακόμα και σκέτο υς) μετά το Πάσχα.
Φιλιά!